LAİKLİK DÜŞÜNCESİ,

TANIMI, KAPSAMI, SINIRLARI,

ve HUKUK DÜZENİMİZDE LAİKLİK

1.     Tanımı

 Laiklik kelimesi kişiye izafe edilerek onun bir niteliğini belirtmek amacıyla kullanıldığında, genelde “kiliseden” veya örgün bir dinden olmamak, din dışında kalmak anlamına gelmektedir.

Bu bağlamda olmak üzere, laiklik, çoğu kez “ateist” olmak, dinsiz olmakla eşanlamlıdır.

Kuşkusuz, laikliğin bu anlamı veya tanımı, bizi hiç ilgilendirmemektedir.

Ancak, laiklik, bir yandan evrenin ve evrende insanın bir algılanması biçimi olarak algılanırken, öte yandan bir toplumun siyasal bir  tezahürü olan Devletin zorunlu kurucu unsuru olan egemenlik unsuruna ve ayrıca Devletin hukukuna izafe edilen bir nitelik olarak da karşımıza çıkmaktadır.

Bizi ilgilendiren, laikliğin işte bu yönüdür.

Gerçekten,  evren ve evrende insan, ya " naklî " algılanır, ya da " aklî  " algılanabilir.  Evrenin ve evrende insanın naklî algılanması, evren ve evrende insanın " ilahî kaynaklı" algılanmasıdır.  Evrenin ve evrende insanın aklî algılanması, evrenin ve evrende insanın " beşerî kaynaklı " algılanmasıdır.

Böyle olunca, evrenin ve evrende insanın aklî algılanması, laikliğin felsefi tanımı olmaktadır.

İnsan-toplum arasında hep mutlak bir bağıntı olmuştur. Toplumla Devlet arasında da bir bağıntı bulunmaktadır. Nasıl tanımlarsak tanımlayalım, Devlet, kısaca, bir toplumun siyasî-hukuki  bir tezahürü olarak ortaya çıkmaktadır. Bir toplumun siyasi-hukuki bir tezahürü olarak ortaya çıkan devletin üç unsuru bulunmaktadır. Bunlar, insan unsuru, toprak unsuru ve bu iki unsuru birleştirin, bütünleyen " egemenlik" veya " devlet kudreti ", yahut kısaca  buyurma erki  unsurudur.

Egemenliğin, buyurma erkinin, yani iktidarın ve dolayısıyla Devletin “meşruiyeti” meselesi insanlığı hep uğraştırmıştır. Bugüne kadar bu konuda bulunan çözüm, ikidir. Zaten bir üçüncüsü de yoktur.

 Gerçekten, egemenliğin, devletin buyurma erkinin aslî kaynağı, başka bir deyişle maddî kaynağı, ya “ilahî iradedir” denir, ya da “beşerî iradedir” denir. Bu zor denklemin bir üçüncü çözümü yoktur.

Eğer bir toplumda buyurma erkinin aslî veya maddî kaynağı ilahî irade ise, o toplumun, toplumun siyasî bir tezahürü olan devletin düzeni teokratik toplum, devlet veya hukuk düzenidir. Böyle bir hukuk düzenini vurgulayan özellik dogmasallıktır.

Böyle değil de, bir toplumda buyuruma erkinin aslî veya maddî kaynağı beşerî irade ise, o toplumun, toplumun siyasi tezahürü olan devletin düzeni laik toplum, devlet veya hukuk düzenidir. Kuşkusuz, böyle bir hukuk düzenini vurgulayan özellik artık dogmasallık değil, tersine deneyselliktir.

Böyle olunca, siyasî açıdan laiklik, devletin  zorunlu bir unsuru olan egemenliğin/ devlet kudretinin kaynağının sadece tek deney verisi olan “beşeri irade “ olmasıdır.

Bir toplumda egemenliğin/devlet kudretinin kaynağının beşerî irade veya ilahî irade olduğunun kabul edilmesi, zorunlu olarak o toplumun hukukunun  kaynağını da belirlemektedir.

Gerçekten, bir toplumda o toplumun hukukunun kaynağı Tanrının iradesinin ifadesi bir dinin kutsal kitabı, o dinin peygamberinin davranışları  ve o dine inanan kişilerin içtihatları ise, o hukuk düzeni  teokratik bir hukuk düzenidir. 

Buna karşılık, bir toplumda o toplumun hukukunun kaynağı beşerî iradeyi ifade eden Kanun, Örf ve adet ve bir hüküm bulunmayan hallerde " Hakimin hukuk yaratması " ise, o hukuk düzeni laik hukuk düzenidir.

Böyle olunca, laiklik, hukukî açıdan, hukukun maddî kaynağının beşerî irade, şekli kaynağının, Kanun, Örf ve adet ve Hakimin hukuk yaratması olması olmaktadır.

Laikliğin başka bir tanımı yoktur[2].

Bundan ötürü, laiklik, kiminin ifade ettiğinin tersine, ne " din ve devlet işlerinin birbirinden ayrılmasıdır" , ne de " Devletin ülkede mevcut, maruf ve müesses dinlere karşı tarafsızlığı, herhangi bir dinin iç  düzenine, ibadet ahkâm ve erkânına müdahale etmemesidir ". Bu tanımlar, olsa olsa laiklik olgusunun kısmen kapsamına ve sınırlarına işaret etmektedirler, ama uygarlığın bir " aşaması " olarak ortaya çıkan  bu görkemli olgunun kendisini ifade etmektedirler.

Laiklik, hukukun kaynağının beşerî irade olduğu kabul edilmek kaydıyla, her çeşit devlet veya hükümet şekliyle  bağdaşabilir.

 Ancak, meşrutî idareler söz konusu olduğunda, hukukun kaynağının mutlak olarak beşeri irade olması halinde, ör. İngiltere, bu tür yönetimlere  " sekuler " yönetimler, bu tür yönetim düşüncesine “sekularizim” denmektedir. 

2.     Kapsamı ve sınırları

Tarihte, Laiklik, bir keyfiliğin değil, bir zorunluluğun sonucu olarak ortaya çıkmıştır[3].

Gerçekten, tarihin bir kesitinde, yani ümanizma,  Rönesans ve Reformdan başlayarak Akil çağına uzanan süreçte, insanın evreni ve evrende kendisini  algılaması, mutlak “ naklî” olmaktan çıkmış, eskiden olduğundan tamamen farklı olarak,  giderek ayrıca “aklî” olmuştur. Tabii, bunun bir sonucu olarak, “toplum”, ilahî iradenin var kıldığı bir “yaratık” olarak değil,  insanların ortak ve eşit iradelerinin bir araya gelerek varlık kazandırdıkları bir varlık olarak algılanmaya başlanmıştır.

Toplumun böylece eşit iradelerden oluşan  “aktî” bir veri olarak algılanması, bir yandan “kanun önünde eşitlik “ ilkesine vücut verirken, öte yandan “din ve vicdan özgürlüğüne” vücut vermiştir.

Tabii, bu demektir ki, laiklik, kanun önünde eşitliğin, din ve vicdan özgürlüğünün değil, tam tersine kanun önünde eşitlik, din ve vicdan özgürlüğü laikliğin sonucudur.

Din ve vicdan özgürlüğü, bu düşüncede, bir yandan dine inanılması, dinin öğrenilmesi, öğretilmesi ve yayılması temel hakkına vücut verirken, öte yandan toplumda dinlerin veya bir dinin mezheplerinin kamusal her hangi bir nitelik kazanmaması ve ayrıca birbirlerine karşı fiili ve hukuki herhangi bir üstünlük iddiasında bulunamaması esasına vücut vermektedir.

Kuşkusuz, buradan, dinin, hukukta kaynaklık değerinin bulunmadığı, ancak ferdi-toplumsal bir değer olarak, bir düzenlemeye kavuşturulmasının zorunlu olduğu sonucu çıkmaktadır.

Gerçekten, kaynağı beşeri irade olan hukuk düzenlerinde, dinin düzenlenmesinin, kaba çizgilerle, üç şekilde olduğu  gözlenmektedir. Bir dördüncü şekle de rastlanmamıştır.

Bu bağlamda bakıldığında, Dinin, toplumlarda, siyasi-tarihi gerçekliklerine göre, ya “örgün”, yani “kurumsallaşmış” bir biçimde, ya “yaygın”, yani “kurumsallıktan yoksun” bir biçimde, ya da “inkar edilmiş” olarak düzenlendiği gözlenmektedir.

Bir kısım Avrupa Ülkelerinde, dinin, farklı derecelerde olmak üzere, toplumda örgünleştiği görülmektedir. Ancak, bu örgünleşmenin asla  “kamusal” herhangi bir niteliği bulunmamaktadır. Roma Katolik Kilisesi, Ortodoks Kilisesi, İngiliz Anglikan Kilisesi, Almanya ve Fransada diğer kiliseler yanında Protestan kilisesinin kamusal her hangi bir nitelik kazanmadan kendi iç düzeni içinde kalarak örgütlenmesi, örgün dine örnek oluşturmaktadır.

Bu inanç düzenlerinden sadece " Katoliklik" " ekumenik" ( ecumenico ) nitelik taşımaktadır.

Dinin toplumda yaygın bırakıldığı ülke Türkiyedir.

Ülkemizde “Caminin ” üstünde, caminin bağlı bulunduğu üstün bir dinî otorite bulunmamaktadır. Tarihte ve bugün Anayasada yerini bulan Başbakanlık Diyanet İşleri Başkanlığı, ne bir “fetva” merciidir, ne de caminin üzerinde üstün bir dinî otoriteyi temsil etmektedir. Kaynağını kanundan alarak “idarenin” içinde yer alan bu kurum, “din hizmetleri” denen kamusal bir hizmeti,  kamu ölçüleri içerisinde vatandaşlara götürmekle yükümlü kılınmış salt idari bir organdır.

Dini inkar eden hukuk düzenleri Marksist- Leninist   hukuk düzenleridir.

Marksizim, kendi mantığı içinde, dini “afyon” olarak görmüştür. Dini, böyle gören ve tanınmayan ülke, geçmişte en başta Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği olmuştur. Bu ülkede, “din hürriyetinden” değil, sadece “vicdan hürriyetinden” söz edilmiştir.

Böyle olmakla birlikte, laikliğin, ülkemizde, hukuk düzenine dayalı olarak doğru bir tanımı yapılmamış olduğundan, kapsamı ve sınırları, çoğu kez laikliğin tanımıyla karıştırılmıştır. Bu durum toplumumuzda her zaman sıkıntılar yaratmıştır.

3. Türk Toplum ve Hukuk

Düzeninde laiklik

Laiklik egemenliğin, dolayısıyla bunun bir tezahürü olan hukukun maddi kaynağının sadece beşeri irade, şekli kaynağının sadece kanun olması ise,  bu  süreç, tarihimizde,  Amasya Tamimiyle başlamıştır.

Amasya Tamiminde “ Milletin istiklalini gene milletin azim ve kararı kurtaracaktır” denmiştir.

23 Nisan 1920’de Türkiye Büyük Millet Meclisi toplanmış, “Meclisin temsil ettiği milli iradeyi vatanın mukadderatına hakim tanımak esastır. T.B.M. Meclisinin üstünde bir kuvvet mevcut değildir” kararı alınmıştır.

29 Nisan 1920 tarih ve 2 sayılı Hıyaneti  Vataniye Kanunu yürürlüğe konmuştur. Bu kanunla yeni “Türkiye Devleti” nin, “Türkiye Cumhuriyeti Devleti ” nin  temelleri korunmaya çalışılmıştır. Kanun, 3713 sayılı Terörle Mücadele Kanunu ile yürürlükten kaldırılmıştır.

1921 Anayasası, 1. maddesinde,  “ Hakimiyet bila kaydü şart milletindir. İdare usulü halkın mukadderatını ve bilfiil idare etmesi esasına müstenittir” , 2. maddesinde  “İcra kudreti ve teşri salahiyeti milletin yegane ve hakiki  mümessili olan Büyük Millet Meclisinde tecelli ve temerküz eder” hükmüne yer vermiştir.

 İzmir- İktisat Kongresinde, Misak-ı İktisadi Esasları m. 2, egemenliğin kayıtsız şartsız millette olduğu kabul edilmiştir. Atatürk, kongreyi açış konuşmasında, özellikle milli egemenlik üzerinde durmuştur.

1924 Türkiye Cumhuriyeti Devleti Anayasası, Egemenliğin kayıtsız şartsız millete ait olduğunu, bunun ancak Anayasanın belirttiği organlarca kullanılabileceğini hükme bağlamıştır.

413 sayılı Kanunla Hilafet kaldırılmıştır.

429 sayılı Kanunla Şer’iye Efkaf ve Erkani Harbiye Umumiye Vekaletleri kaldırılmıştır. Böylece, teokratik devleti vurgulayan ve laik devlet düzeni ile asla bağdaşmayan  “ fetva alma ” uygulaması kaldırılmıştır. Böyle olunca, Diyanet işleri Başkanlığı "dini örgünleştirmek " veya  “fetva vermek“ anlamına gelen herhangi bir etkinlikte bulunamaz. Eğer varsa " irşat "  görevini ( bkz., 633 s. Kanun m. 1 ) ancak idarenin bir organı olarak idarî sınırlar içerisinde yerine getirebilir.

430 sayılı Tevhidi Tedrisat Kanunu ile bir yandan eğitimde birlik, " millî eğitim " ve eğitimde " evrensel eğitim " düzeni sağlanırken, öte yandan teokratik, yani “naklî ” kısacası " medrese" eğitimi düzeninden, laik, yani “akli”, kısacası "üniversite"  eğitimi düzenine geçilmiştir. Böylece, ülkede, " dinî eğitim " yasaklanmış, ancak " din eğitimi " serbest bırakılmıştır.

677 sayılı Kanunla tekke ve benzeri örgün dini kurumlar kapatılmıştır.

1222 sayılı Kanunla Anayasa değiştirilmiş, 1.maddeden egemenliğin veya hukukun kaynağına değil, sadece devletin insan unsurunun inancının niteliğine ilişkin olan “Türkiye Devletinin dini islamdır “ hükmü  ve ayrıca 26 maddede yer alan “ahkam-ı şer’iyenin tenfizi “ ibaresi kanundan çıkarılmıştır.

Türk Medeni Kanunu ve Türk Ceza Kanunu, 1. maddelerinde Türk hukukunun kaynağının “Kanun” olduğunu göstermekle, Türk toplumunun ve onun siyasal biçimi olan Devletinin ve Hukukunun vazgeçilmez temelinin laiklik olduğunu kabul etmiştir. Esasen, Hukuk Devriminin özü, kendisi laiklik düşüncesidir.

3115 sayılı Kanunla 1924 Anayasasının 1. maddesine Türkiye Devleti “laiktir” ibaresi konulmuştur. Hukuk düzenimizde zaten tanımı bulunan laikliğin ayrıca “kalıpsal”veya “terimsel” olarak konulmuş olması, sadece  cumhuriyetin niteliğinin neden ibaret bulunduğunu belirtmek amacını taşımaktadır.

Biz, Anayasalarımızda yer alan “laiklik” sözünün gereksiz bir fazlalıktan başka bir şey olmadığı düşüncesindeyiz. Fransadan farklı olarak Tarihimizde " restorasyon " olayı yoktur. Esasen, açıklık getirmek için Anayasaya konmuş olan bu fazlalık,  kafaları karıştırmış,  hukuki bir kavram olan laikliğin tanımı, kapsamı ve sınırları tartışması belki bu yüzden  hep hukuk düzeninin dışında kalınarak yapılmıştır. Öznelden bir türlü nesnele geçilemediğinden, bu, bugünkü çözümsüzlüklerin de kaynağı olmuştur.

O halde, laiklik, ancak hukuk düzenimizin içinde kalınarak tanımlanabilir, kapsam ve sınırları tartışılabilir.

Halkın, kimsenin öznel bilgisine ihtiyacı yoktur.

1982 Anayasası

ve Laiklik Uygulamaları

Anayasa, 2. maddede “kalıp” veya “terim” , 6. maddede “tanım” olarak laiklik kavramına yer vermiştir.

Anayasa, sanıldığının tersine, Başlangıç’ ta,  laikliğin bir tanımına yer vermemiş, tam bilinçli olmamakla birlikte, kısmen kalıpsal kısmen kavramsal bir biçimde laikliğin sadece sınırlarına  işaret etmiştir.

Gerçekten, Anayasa, 1. maddede  Devletin “şekline” yer vermiş, bunun “cumhuriyet” olduğunu belirtmiştir.

Kuşkusuz, bir devlet cumhuriyet olabilir ama, laik cumhuriyet olmayabilir.

Bunun farkında olan Anayasa koyucu, Anayasanın 2. maddesinde Cumhuriyetin niteliklerini belirlemek ihtiyacını duymuş, dolayısıyla bir tanım vermeden, sadece açıklık getirmeğe matuf olmak üzere, “…. laik …. bir hukuk devletidir” terimini kullanarak,  cumhuriyetin bir niteliğinin de  “laiklik”  olduğuna işaret etmiştir.

Anayasa, 6. maddede, “egemenlik kayıtsız şartsız milletindir” diyerek, Türkiye Cumhuriyeti Devleti  erkinin veya kudretinin maddi kaynağının sadece yegane “deney verisi”  beşeri irade olduğunu kabul etmiş, böylece de hiç bir kuşkuya yer vermeyecek bir biçimde laikliği tanımını yapmış  olmaktadır.

Görüldüğü üzere, laiklik, Türkiye Cumhuriyeti Devletinin “meşruiyet” tabanı, Türk hukuk düzeninin,  değiştirilmesi bile teklif edilemeyen ( Any. m.4),  “temel normu” konumundadır. Böyle olunca, laiklik, Türk halkının mutlak ortak değeri ( Any. m.6/ son ) olmaktadır.

Anayasa, 10. ve 24. maddede, laikliğin kapsam ve sınırlarını göstermiştir.

Anayasanın bu hükmü,  artık bir iç hukuk mevzuatı olmadan da öte Anayasanın 2. maddesinin içeriğini oluşturan Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesinin 9. maddesi ile uyumlu bulunmaktadır.

Anayasa, 24. maddede, öteki anayasalardan farklı olarak, ayrıca, dinin, ne doğrudan ne de dolaylı olarak, hukukta kaynaklık değerinin olmadığına açıkça işaret etme ihtiyacı duymuştur.

Anayasa, 136. maddede, Genel İdare içerisinde yer verilen Diyanet işlerine idare hukuku kurallarına bağlı olarak “din hizmetlerini” görme yükümlülüğü yüklemiştir.

Bu madde, kutsal dini, ülkenin toplumsal-tarihi  gerçekliğinin zorlaması sonucu olarak, yaygın, ferdi-toplumsal bir yüce değer olarak algılamaktadır.

Kısacası, ülkemizde laiklik; tüm yanlış, kötü uygulamaları bir yana, diğer uygar ülkelere benzer olarak, insanımızın dininin, inancının bir özrü değil, tam tersine bir teminatı olmuştur.

Bundan ötürü, Anayasa, 5. ve 14. maddelerinde, laik toplum/devlet/ hukuk düzeninin, hiç bir aymazlığa yer verilmeden, mutlak surette " cezaî himayenin " konusu yapılmasını emretmiştir.

Uygar bir toplumda yaşamak istiyorsak, kamunun   düzenini koymak, kollamak ve geliştirmekle yükümlü tüm  kurum ve kuruluşlar, Anayasanın bu emrini göz ardı etmemek zorundadırlar.